Een assistentiehond is echt een gewone hond, maar met een dekje en een speciaal genoten opleiding om zijn taken voor iemand met een handicap of chronische ziekte uit te voeren. Maar door het woord ‘assistentiehond’ schijnt het vaak een bezienswaardigheid te zijn. Het is voor vele assistentiehondenteams af en toe een klein drama: afleiding!
Natuurlijk roept een assistentiehond bewondering en vertedering op, maar er staat echt op vrijwel ieder dekje/harnas/tuig ‘niet afleiden’ of ‘geen aandacht geven a.u.b.’. Het is verbazingwekkend hoe creatief mensen dat proberen uit te leggen. ‘O, maar ik aai ook niet’, zeggen ze op het moment dat ze uitgebreid tegen de assistentiehond staan te kletsen, zich niet realiserend dat praten tegen een assistentiehond wel degelijk een vorm van aandacht is. Of: ‘ja, maar hij kwam zelf naar mij toe’. Zeg eens eerlijk, reageer jij ook op elke persoon die vaag jouw richting op loopt? Of die keer dat iemand op kleutertoon tegen de assistentiehond begint te kletsen: ‘Ik mag jou geen aandacht geven hè? Nee, dat mag niet’. Ik weet niet hoe jij dat interpreteert, maar het is toch een vrij uitgebreide vorm van aandacht. En dan zijn er nog de mensen die wel gewoon, open en bloot of stiekem, de assistentiehond aaien.
Kortom, mensen lijken niet (te willen) begrijpen dat ‘niet afleiden’ of ‘geen aandacht geven a.u.b.’ gewoon betekent: NEGEREN, oftewel: DOE ALSOF DE ASSISTENTIEHOND ER NIET IS. En stel jezelf meteen de vraag hoe jij het vindt als iemand je spontaan begint te betasten of uit het niets voor je gaat staan en tegen je begint te praten. En voor de ouders onder ons: wat vind/vond je ervan dat er allerlei vreemde handen aan je baby of peuter zitten?
Het is niet alleen heel vervelend voor de assistentiehondgebruiker, dat ieder moment de assistentiehond afgeleid wordt, het kan ook nog eens gevaarlijk situaties opleveren. Denk er bijvoorbeeld aan dat iemand met een blindengeleidehond ergens tegenaan kan lopen, zich verzwikt, of erger nog, valt omdat de assistentiehond eigenlijk een obstakel had moeten ontwijken, maar door de afleiding net even te laat reageerde.
Nee, een werkende assistentiehond is niet zielig. Iedere assistentiehond wordt uitgebreid getest of hij het werk leuk vindt voordat hij opgeleid wordt. Iedere assistentiehond heeft meer vrije tijd dan de tijd dat hij aan het werk is en het belangrijkste: iedere assistentiehond krijgt heeeeeel veeeel aandacht en knuffels van zijn baasje.
O, wat kon ik me daar toch altijd aan ergeren als ik met mijn 1e en 2e (tevens helaas laatste door té zware verslechtering mijnerzijds) mensen tegen kwam.
Inderdaad werd er op álle mogelijke manieren tóch aandacht gegeven.
Meestal kon ik netjes blijven naar volwassenen toe maar ben ook wel eens flink boos geworden, zeker als ik al haast had omdat we al een keer of tig lastig gevallen waren. Naar kinderen bleef ik wel netjes en als ik ruim de tijd had probeerde ik ze uit te leggen waarom het zo belangrijk was om een hond met dekje of tuigje om niet zomaar aandacht te geven. En vertelde dan ook altijd dat onze honden thuis en tussendoor vaak veel meer worden geknuffeld en geaaid dan de gemiddelde gezinshond, juist omdat we echt altijd samen zijn.