Persoonlijke Ervaringen

Hoe ervaren de mensen zelf wat en hoe het is om een assistentiehond te hebben? Hieronder enkele persoonlijke ervaringen over verschillende soorten assistentiehonden.

Tranen van geluk rollen over mijn wangen.

Mensen in het park kijken naar me.

Ik hoor ze zeggen: Ahhh, kijk haar in haar rolstoel… Ze huilt.

Ze weten niet dat dit tranen zijn van geluk:

Na weken oefenen is het gelukt.

Don weet dat ik met “vóóóóruit” bedoel dat ik hem vastpak,

hij me voort trekt. De puntjes op de “i” gezet.

Hij doet het perfect!

Ik besef ineens dat ik overal heen kan. Door kan….

Ja, dit zijn tranen van geluk.

Ik kijk naar Don. WAUW, wat ben ik trots!

Ja jongen, natuurlijk gooi ik je bal.

Nog wel 100 keer zelfs…

(Don is de assistentiehond van Raggie. Op het moment van schrijven heeft ze Don ruim 4 weken.)

*********

Hoi allemaal,

Ik ben Sanne, getrouwd met Klaas en moeder van 4. Ik ben gezond geboren en heb de eerste 25 jaar van mijn leven gezond doorgebracht. Ik ben naar school geweest, heb gewerkt, ben verliefd geworden, getrouwd, kinderen gekregen en uiteindelijk n.a.v een operatie ziek geworden. Ik heb een ernstige darmafwijking, reuma en chronisch pijn. Dit weet ik nu een aantal jaren. De laatste jaren is dit achteruit gegaan en steeds vaker merkte ik dat ik de touwtjes uit handen moest geven. Mijn zelfstandigheid is voor mij erg belangrijk. Ik ben naast mama, vrouw, zus, dochter, vriendin en buurvrouw ook nog gewoon Sanne. Maar ik had helaas bijna geen energie meer om gewoon Sanne te zijn. Ik moest stoppen met werken en kwam thuis te zitten. Ik heb gezocht naar mogelijkheden om mijn zelfstandigheid en onafhankelijkheid zo lang mogelijk te behouden. Daar kwam in december 2014 een prachtig antwoord op: King!

King is mijn oudduitse Herder, we zijn samen in opleiding om King op te leiden tot ADL-Hulphond. Dit staat voor activiteiten dagelijks leven. Het is moeilijk onder woorden te brengen wat King voor mij betekent. King is mijn team-vriend. Samen leren we een team te zijn. Ik vertrouw hem, en hij vertrouwt mij. Doordat King er is, krijg ik een deel van mijn onafhankelijkheid weer terug. Ik kan straks samen met King de was wegwerken, zonder mijn man te moeten vragen. Het kan mij niks schelen dat ik er dan veel langer over doe, ik doe hem namelijk zelf. Dit geldt voor een heleboel zaken.

Wat ik zo belangrijk vind, is dat het samen werken met King altijd onvoorwaardelijk is. Als je door een beperking afhankelijk bent van derden, ontstaat er altijd een soort “onbalans”. Ik denk dat het voor geen enkele relatie goed is als de partner of de kinderen uiteindelijk mantelzorgers moeten worden. Mijn kinderen zijn nog jong, ik wil ze absoluut niet verder dan noodzakelijk belasten met mijn “beperking”. Ik wil mijn kinderen laten opgroeien als sterke, sociale kinderen, die niet bang zijn hun eigen weg te kiezen. Die vooral zichzelf durven zijn, zonder zich te schamen. Het is namelijk een van de moeilijkste dingen JEZELF zijn. Daarbij hoop ik ze te leren dat ze niet moeten opgeven, en door de onmogelijkheden altijd moeten blijven zoeken naar de mogelijkheden. Een stukje zelfstandigheid, en dat je verantwoordelijk bent voor je eigen geluk. Daarbij wil ik ze niet meer als noodzakelijk belasten met de zorg omtrent hun moeder. Ze zijn nog jong, mama is er altijd. Wat er ook gebeurt in mijn leven, tot nu toe is mama er altijd. Mama gaat niet meer van de glijbaan, maar mama staat wel beneden te wachten. Altijd, nooit niet. Mijn kinderen vinden mij niet anders als een andere mama. Sterker nog, mijn kinderen vinden mij een zeer actieve Mama. Dat doet me altijd goed om te horen. Maar MIJN KINDEREN zijn niet verantwoordelijk voor mijn leven en mijn zelfstandigheid. Dat ben ik namelijk zelf. Om die verantwoordelijkheid niet nu op hun schouders te leggen is King er. King neemt samen met mij de verantwoordelijkheid van de dagelijkse zorg op zich. Als een TEAM. Daarom hoeft mijn kind niet op mijn schoot te klimmen op een doos eieren te pakken. Dat doen King en ik samen. Mijn kinderen wil ik graag Kind laten zijn.

In de laatste maanden blijft het schokkend hoe vaak ik en King gestoord worden op straat. We worden geroepen, afgeleid, aangehaald, gelokt, en er wordt ons soms de weg versperd. Het is voor mij en voor andere mensen met een hulphond heel belangrijk dat we ongestoord op straat en in de buitenwereld kunnen zijn. Onze honden zijn onze veiligheid. Ik hoop dat, met het delen van mijn verhaal, ik iets meer informatie heb kunnen geven over het hebben van een Hulphond in combinatie met het hebben van een groot en jong gezin.

Groetjes Sanne

*********

*********

De bekentenis van een ‘aai-meisje’. Al sinds ik mij kan heugen hebben wij thuis honden gehad. Grote honden (een Schotse collie waar ik als dreumes op ging zitten, sorry mensen!!), lange honden (een Engelse basset) en kleine honden (een vlinderhondje). Maar ook koeien, geiten, konijnen, eenden, paarden en ponies. Ik ben dus wat je noemt een dierenkind. Als vanzelf ben je dan al niet bang aangelegd dus een Rottweiler om z’n nek hangen en al kussend ‘lieeeeef!!!’ noemen hoorde er gewoon bij. Ook de liéfde voor dieren, het zorgen voor en houden van werd er zo met de paplepel ingegoten. Net als dat iedereen met grijs haar door mij steevast werd begroet met ‘hoi opa!’ of ‘ha oma!’ (al waren sommige dat ècht bij lange na nog niet!!) zo was ook automatisch ieder hondje lief. De Deense dog van de buren, de Duitse herder van verderop en de (toen nog) Soho hond die ik op veel latere leeftijd tegenkwam in het dorp. En niémand kon mij op andere gedachten brengen als dat dìt toch wel héél bijzonder was… Die zielige mevrouw in die rolstoel en die òntzettend lieve hond die al het werk voor haar doet, zoéén verdiént toch een dikke, vette knuffel zo’n lieverd!!! Ik voelde me dan ook behoorlijk op mijn plaats gezet toen dat feestje niet doorging. ‘Niet aaien staat er toch op?’ Ja mevrouw. ‘Nou doe dat dan ook niet!’ Nee mevrouw. Rot mevrouw!! Kijk dat dier eens zijn best doen en er kan nog geen knuffel of aai over z’n bol vanaf!! Die jong volwassene van toen groeide door tot een struise dame. Eén met nog steeds een groter dieren- dan mensenhart. De paarden en honden bleven ook in mijn volwassen leven een enorm grote rol spelen. Tot de grote dame een ongeluk kreeg. Een dom, stom ongeluk. Maar wel één met verstrekkende gevolgen, ze kwam (deels) in een rolstoel terecht. Het zo vertrouwde leven hield letterlijk met één klap op. Niets was meer als voorheen. Je worstelt met het aanpassen aan je nieuwe situatie, het afsluiten van zo vertrouwde dingen die niet meer gaan en nooit meer terugkomen. Tussen al dat verdriet, de woede, de machteloosheid en de pijn gloort dan opeens weer een sprankje hoop. Je zòu eens kunnen denken aan een hulphond….net als die rot mevrouw van vroeger…nu een ADL hond genoemd…. Zo rol je je eerste meters met een nieuwe liefde aan je zijde de wijde wereld in, eerst nog wat onzeker maar al snel gewend en zèlfs met een beginnend gevoel van zelfvertrouwen. Al snel komt er een meisje op ons af, een puber nog. ‘Awwwww, mevrouw wat een schatje! En wat knàp dat ze u zo helpt!!’, roept ze enthousiast terwijl ze door haar knieën zakt…… Nu moet ìk de rot mevrouw worden. En na deze keer nog ontèlbare keren!!! Misschien doordat ik zelf ooit een ‘aai-meisje’ was en pas sinds 8 jaar een ‘rot mevrouw’ moest worden, heb ik denk ik veel geduld en begrip voor al die aaigrage mensen. Ik kan mijzelf nog zò in hen verplaatsen en doe er alles aan om geen ‘rot mevrouw’ maar een ‘liever niet mevrouw’ te zijn. En ik leg weer uit hoe het zit met aaien en afleiden van een hulphond en morgen doe ik het weer en overmorgen wéér. Nee ik wéét dat niet ieders beperking zich daarvoor leent en ik weet ook (als ieder ander hier) dat de voorraad energie beperkt is. En óók dat niet iedereen zin heeft in hoe ik het doe. En dat gééft ook helemaal niks!!! Het is geen oordeel dat ik vel het is alleen de bekentenis van een ‘aai-meisje’……

(Desiree van Eijk met Quinty, haar ADL-hond van Hulphond Nederland)

*********

Hij is bruin, lief, ontzettend behulpzaam, altijd vrolijk en bij tijd en wijle heerlijk lomp! En, niet onbelangrijk, een van de belangrijkste wezens in mijn leven. Sinds 2011 heb ik een autismegeleidehond.